[justify][size=3][font=sans-serif]Ergofobia to jedna z fobii społecznych, która objawia się panicznym lękiem przed wykonywaniem obowiązków zawodowych. Jest to poważne zaburzenie o charakterze nerwicowym, które należy leczyć. Zbagatelizowanie objawów może skutkować utratą pracy, długotrwałym bezrobociem i uzależnieniem finansowym od osób bliskich. Często nasilony lek przed pracą pojawia się nie tylko w środowisku zawodowym, ale również w domu na samą myśl o pracy. Brak społecznej akceptacji i tolerancji dla problemu tylko potęguje niepokój. Bywa iż rodzina, współpracownicy czy inni ludzie z najbliższego otoczenia nie rozumieją problemu osoby dotkniętej ergofobią. Często uznają takie zachowanie za przejaw lenistwa lub niezaradności życiowej. Z tego powodu często dochodzi do konfliktów i spięć zarówno w miejscu zatrudnienia, jak też w środowisku rodzinnym.[/font][/size][/justify] [justify][size=3][font=sans-serif] Każdy pracownik może czasami odczuwać stres związany z pracą, jednak nie jest to [/font][/size][size=3][font=sans-serif]lęk patologiczny i zwykle działa mobilizująco, pozwala skupić się na zadaniu i wykonać je jak najlepiej. Ludzie z ergofobią czują irracjonalny strach, nieadekwatny do sytuacji, taki który nie motywuje a paraliżuje. Jednocześnie mają świadomość iż ich strach jest dysproporcjonalny, a mimo to nie potrafią uniknąć go w obliczu danej sytuacji. Nie potrafią też go kontrolować i popadają w panikę. Fobia pracy jest chorobą cywilizacyjną. Rozpoznawana jest u osób różnej płci w [/font][/size][size=3][font=sans-serif]różnym wieku. Dotyczy ludzi, którzy wykonują pracę niezgodną z posiadanymi predyspozycjami, jak też tych, którzy wcześniej doskonale sobie radzili w pracy, a [/font][/size][size=3][font=sans-serif]nawet odnosili sukcesy. Przyczyn ergofobii dotychczas nie wyjaśniono, jednak na jej pojawienie się mają wpływ różne czynniki, zarówno natury biologicznej, jak też środowiskowej. Na ten rodzaj fobii najczęściej narażone są osoby o niskim poczuciu własnej wartości, mające trudne doświadczenia, zmagające się z różnymi problemami psychicznymi. Często jest ona kontynuacją fobii szkolnej wynikającą z braku uwagi, miłości czy poczucia bezpieczeństwa w domu rodzinnym. Duże znaczenie mają również doświadczenia związane ze środowiskiem pracy np. mobbing ze strony przełożonego, trudności ze znalezieniem i utrzymaniem pracy lub niepowodzenia przy wykonywaniu służbowych obowiązków. Mozę to być również brak akceptacji ze strony zespołu. Ergofobia wymaga podjęcia leczenia, gdyż zbagatelizowanie tego schorzenia może doprowadzić do utraty pracy, a także szeregu różnych konsekwencji zdrowotnych. Zazwyczaj stosuje się terapię behawioralno-poznawczą. Dzięki temu osoba może przeanalizować swoje porażki i błędy, które przyczyniły się do wystąpienia ergofobii [/font][/size][size=3][font=sans-serif]oraz nauczyć się lepiej funkcjonować w środowisku zawodowym. W niektórych przypadkach wprowadza się również farmakoterapię, gdyż leki przeciwlękowe i uspakajające pozawalają normalnie funkcjonować. Jest to jednak rozwiązanie chwilowe, gdyż długotrwałe stosowanie może z kolei doprowadzić do uzależnienia. Osoba z niepełnosprawnością związaną z zaburzeniami psychicznymi np. depresyjnymi może starać się o uzyskanie świadczenia rentowego ze względu na potwierdzoną ergofobię, jednak tylko wtedy, gdy depresja ma charakter nawracający lub długotrwały. Warunkiem uzyskania renty w przypadku depresji jest uznanie chorego za niezdolnego do pracy. O takiej niezdolności decyduje lekarz orzecznik ZUS i to on może przyznać rentę inwalidzką stałą lub okresową.[/font][/size][/justify] [justify][/justify] [justify][size=3][font=sans-serif]Małgorzata Cymborska[/font][/size][/justify] [justify][size=3][font=sans-serif]Trener pracy[/font][/size][/justify] [justify][/justify]